Rozdział I

Salgarien, 27. dzień 5. miesiąca 424. roku Ery Paktu

      Rudy wziął do dzióbka kolejny okruszek, ale nie połknął go od razu, jak gdyby zamierzał przedłużyć przyjemność spożywania posiłku. Przekręcił łebek w jedną i drugą stronę, być może zastanawiając się, skąd ludzie biorą tyle jedzenia. W końcu dokończył kolację, by następnie ciekawsko utkwić wzrok czarnych oczu w dziewczynie, która od czasu do czasu przemycała mu coś do schrupania.

      - Nie patrz tak na mnie - szepnęła Ilyari. - Nie mam nic więcej.

      Ptaszek chyba nie zrozumiał, bo nadal spoglądał na nią w ten sam sposób.

      - Oj, Rudy, Rudy - westchnęła. Nazwała go tak ze względu na upierzenie. Poza kilkoma białawymi piórkami na brzuchu cały był kasztanoworudy. - Zamień się życiem - poprosiła tak cicho, że sama ledwo dosłyszała własne słowa. Oparła łokcie na parapecie, a brodę na dłoniach, nie odrywając wzroku od ptasiego przyjaciela, który od kilku miesięcy przylatywał tu niemalże codziennie.

      - Znów go dokarmiasz?

      Drgnęła, lekko przestraszona, Rudy zaś poderwał się natychmiast i odleciał, odprowadzany tęsknym wzrokiem Ilyari.

      - Wiesz, że nie powinnaś. Pani matka ciężko pracuje na każdy kęs - kontynuowała Silya, wpatrując się w przybraną siostrę. W jej zielonkawych oczach Ilyari nie dostrzegła jednak ani krzty wyrzutu.

      - Dzielę się z nim tylko i wyłącznie swoją porcją, niczego wam nie odbieram - rzekła, choć wiedziała doskonale, iż Sil ma tego świadomość. - Zresztą… To jedyny przejaw „nieposłuszeństwa” z mojej strony. Pamiętaj, mam na ciebie więcej haczyków niż ty na mnie - dodała ze złośliwym uśmieszkiem.

      Roześmiały się obie. Lubiły czasem przekomarzać się w podobny sposób, by choć odrobinę urozmaicić rutynę.

      Usiadły przy niewielkim, odrapanym, mającym już swoje lata stole, by trochę porozmawiać, a następnie wróciły do sprzątania małego mieszkanka. Musiały wyrobić się na czas, by pani matka nie była zmuszona ich zganić, co niestety zdarzało się dość często, zważywszy na to, iż była wyjątkowo wymagającą osobą. Potrafiła przyczepić się nawet do odrobiny kurzu gdzieś w kącie.

      Ilyari, w przeciwieństwie do Silyi, właściwie nie miała nic przeciwko codziennym porządkom, niemniej bywały chwile, w których nie mogła już znieść swojego życia. Jeden dzień rzadko kiedy różnił się od drugiego i dziewczyna miała wrażenie, że w końcu z tego powodu oszaleje. Nigdy jednak nie dawała tego po sobie poznać. To byłoby niegrzeczne, a ona zawsze była posłuszna i zachowywała się jak należy.

      Płukały właśnie ścierki, gdy usłyszały szczęk zamka, a następnie skrzypienie otwieranych drzwi.

      Ilyari przekazała Silyi swoją szmatkę i szybko wytarła ręce o fartuszek, który już dawno temu przestał choćby udawać biały. Z kuchni przez pokoik dzienny przeszła do maleńkiego przedpokoju, w którym miejsca starczyło jedynie na kilka półek na buty oraz wieszaki na ścianie.

      - Witaj w domu, pani matko - przywitała się grzecznie, jak to uczono ją w dzieciństwie. Odebrała od kobiety niemodny już kapelusz, a następnie pomogła jej zdjąć lekką marynarkę, którą od razu powiesiła na wieszaku, by się nie pogniotła.

      - Mam dobre wieści - oznajmiła Miira, zdejmując buty na ledwie widocznym obcasie. Ubrawszy domowe pantofle, przeszła do skromnego salonu, w którym stały obie jej podopieczne. - Znalazłam wam pracę w Dzielnicy Upraw.

      Dziewczęta spojrzały po sobie z niedowierzaniem.

      - Naprawdę? - musiała spytać Silya.

      Na twarz kobiety na ułamek sekundy wyszedł uśmiech zwycięzcy, zaraz jednak zreflektowała się i spoważniała. Odchrząknęła lekko, nieco pomarszczoną ręką zatykając za ucho kilka kosmyków, którym jakimś cudem udało się uwolnić z ciasnego koka. Miała ciemnobrązowe włosy poprzetykane siwizną - a może już raczej na odwrót, szare z brązowymi pasemkami.

      Trudno było stwierdzić, czy w młodości podobała się chłopcom. Ostre rysy i surowy wyraz twarzy zazwyczaj raczej odstraszały potencjalnych adoratorów - i nie tylko. Niemniej, choć czasem ciężko było sobie z nią poradzić, w głębi serca Miira była dobrym człowiekiem.

      W końcu skinęła głową.

      - Ubierzcie się porządnie, za pół godziny idziemy na nabożeństwo, by podziękować Najstarszym za tę łaskę - zapowiedziała.

      Nowina o pracy dla nich niezwykle je ucieszyła. W obecnych czasach trudno było o jakąkolwiek konkretną robotę, jako iż wiele posad przejęli Armanie. Dameyczycy nie mieli nic do gadania, musieli podporządkować się zwycięzcom niedawno zakończonej wojny. W rezultacie wielu z nich głodowało i popadało nawet w skrajne ubóstwo. Silya i Ilyari wciąż z przerażeniem wspominały poprzednią zimę, którą właściwie ledwo przeżyły. Tymczasem zaś lato powolutku się kończyło, a to oznaczało zbiory. Chętnych do pracy w sadach i na polach było wielu, tym bardziej więc uradowały się na wieść o tym, iż są jednymi ze szczęśliwców, którzy zostali przyjęci. Nie wiedziały, jak pani matka to zrobiła, ale udało się i to było najważniejsze. Jeśli dobrze pójdzie, kolejną zimę przetrwają bez większego głodu, jako iż głównym wynagrodzeniem za pracę w Dzielnicy Upraw była cząstka zbiorów. Och, jak dobrze byłoby przygotować konfitury, zakisić niektóre warzywa… Kto wie, może nawet trafią choć na kilka dni do lasu i dostaną trochę grzybów? Na samą myśl o nich ciekła im ślinka.

      Ubrały cienkie rajstopy w cielistym odcieniu i odświętne sukienki, w których wychodziły jedynie na nabożeństwa. Nawet te stroje były bardzo skromne, lecz mimo tego czuły się w nich czasem niemalże jak księżniczki. Zazwyczaj chodziły w sukienkach z szarego bądź brązowego szorstkiego materiału, ewentualnie w cieplejszych wełnianych spódnicach i prostych bluzkach, za to w chwilach takich jak ta Ilyari wdziewała jasnobłękitną sukienkę nieco za kolana, ozdobioną przy kołnierzyku i rękawach delikatną białą koronką, zaś Silya bladofioletową z lekko bufiastymi rękawami i ledwo widoczną falbanką u dołu.

      Sil jak zwykle nieco się ociągała, więc Ilyari jako pierwsza podeszła do niewielkiego lustra, by uczesać przed nim włosy, a następnie spiąć je w ciasny kok. Była to fryzura wymagana w świątyniach Najstarszych bogów. O ile pani matka czesała się tak również na co dzień, o tyle dziewczęta wolały warkocze bądź luźniejsze kitki. Na szczęście Miira pozwalała im na nie, nie zaakceptowałaby za to paradowania w rozpuszczonych włosach.

      - Iri, zapniesz? - zapytała Silya, tradycyjnie nie mogąc sobie poradzić z zapięciem ostatniego guzika na plecach. Ilyari prędko wpięła w ciemnobrązowe włosy ostatnią spinkę, by następnie pomóc Sil z guzikiem.

      - Jesteście gotowe? - usłyszały z pokoju obok pytanie pani matki.

      - Jeszcze chwileczkę! - odpowiedziały, patrząc na siebie z niepokojem. Iri szybko rozplotła warkocz Silyi i zrobiła jej pożądaną fryzurę, nie mając czasu martwić się tym, iż ciągnie ją za włosy.

      - Mam nadzieję, że nie rozleci się zbyt szybko - szepnęła. Zachichotały nerwowo, po czym nie zwlekając ruszyły do przedpokoiku, by wdziać jasne pantofelki.

      Wraz z panią matką wyszły z kamienicy na brukowaną ulicę. Słońce powoli chyliło się już ku zachodowi i oświetlało Salgarien promieniami barwy pomarańczy. Ilyari odetchnęła głęboko i na kilka sekund przymknęła oczy, chłonąc energię pochodzącą z różnokolorowego nieba. Gdyby mogła, stałaby tak, zwracając twarz ku górze, całe wieki, lecz zmuszona była ruszyć za opiekunką i przybraną siostrą. Dogoniła je jednym susem, z zadowoleniem zauważając, iż pani matka nie spostrzegła jej nieprawidłowego zachowania. Teraz, idąc już jak należy, każdemu wydawała się podopieczną idealną: grzeczną, ułożoną, schludną, posłuszną. I taka właśnie była - pomijając te krótkie momenty, w których coś w jej środku rwało się do ucieczki.

      Nie minęło pięć minut, gdy stanęły przed nieszczególnie dużym, bielonym budynkiem poświęconym Najstarszym bogom. Aby się do niego dostać, należało przejść przez kutą czarną bramę, po przekroczeniu której trzeba było umyć ręce oraz twarz w postawionej tuż obok miednicy. Był to symbol oczyszczenia i skromności - do świątyni nie można było wejść brudnym ani pomalowanym. Przed bogami trzeba stanąć w naturalnej postaci, a nie upiększonej pudrem czy oszpeconej pyłem. Strój musiał być godny Najstarszych, czyli jednocześnie schludny, jak i skromny. Gdyby któryś z wiernych nie spełnił jakiegokolwiek z wymogów, zostałby grzecznie upomniany bądź nawet wyproszony z terenu świątyni przez jednego z kapłanów bądź kapłanek.

      Z mokrymi twarzami i dłońmi weszły do środka. W takie dni jak ten proces oczyszczenia był przyjemny, lecz późną jesienią czy zimą sprawiał wręcz ból. W najgorszych przypadkach woda nawet zamarzała na zsiniałych twarzach, ale mimo tego nie było ustępstw, bez tego do świątyni wejść nie można. O ile w ciepłe miesiące miednica stała na zwykłej kolumience, o tyle w zimne - na swego rodzaju piecyku, dzięki któremu woda w niej nie zamarzała.

      Stanęły w jednym z pierwszych rzędów klęczników. W świątyniach Najstarszych nie było ławek czy krzeseł, nabożeństwo odbywało się po części na stojąco, po części na klęczkach.

      Oprócz nich zjawiło się ledwie kilka, może kilkanaście innych osób, głównie dużo starszych od nich. Religia przodków coraz bardziej odchodziła w zapomnienie, ustępując miejsca nowym wyznaniom.

      Kapłan i kapłanka jak zawsze wyszli na podest w kształcie półokręgu dokładnie w tym samym momencie - mężczyzna odziany w śnieżnobiałą szatę pojawił się z lewej strony, kobieta, ubrana podobnie, z prawej. Ona miała kok identyczny jak reszta zebranych kobiet, on był schludnie ostrzyżony. Niesforne kosmyki bądź dłuższe pasma były nieodpowiednie, zupełnie tak jak rozpuszczone włosy u płci pięknej.

      Doszli na środek ołtarza, odwrócili się do wiernych tyłem, by złożyć pokłon symbolowi Najstarszych widniejącemu na ścianie, po czym zapalili świece po obu jego stronach.

      Symbol Najstarszych składał się z trzech części, jak to powszechnie mawiano. Były to kwadrat i krzyżyk wpisane w okrąg. Koło symbolizowało nieskończoność i wieczność, krzyżyk - wiarę i bogobojność, ale także mężczyznę i kobietę w przypadku świeckim bądź kapłana i kapłankę w przypadku duchownych, zaś znajdujący się pod krzyżykiem kwadrat - równość i tolerancję.

      Nabożeństwo, na które przybyły dziewczęta wraz z panią matką, było typowo dziękczynne, dlatego intonowano tylko jeden rodzaj pieśni i wznoszono modły, w których wyrażano wdzięczność za wszelkie otrzymane łaski. Każda ważniejsza modlitwa zakończona była tradycyjnym gestem dziękczynnym. Ilyari nie bez lekkiej pogardy pomyślała o tym, że ten gest wciąż używany jest w całym Dameyu, ale większość osób nie pamięta już, jak powstał. Wyznawcy najpopularniejszej obecnie religii oraz pomniejszych sekt korzystali z gestu Najstarszych, w których już nie wierzyli. Uważała to za przykre i niesprawiedliwe. Nie chcąc jednak myśleć o nieprzyjemnych sprawach, poświęciła się modlitwie. Od dziecka wychowywana przez panią matkę, zagorzałą wyznawczynię Najstarszych, była bardzo bogobojna i z wiary czerpała swego rodzaju siłę. Zawsze z większym lub mniejszym, ale jednak z zapałem uczestniczyła w nabożeństwach - w przeciwieństwie do Silyi, która, choć starała się to ukryć, nieco się na nich męczyła. Ilyari nie do końca miała jej to za złe - bądź co bądź Sil została przygarnięta przez Miirę dopiero kilka lat temu. Wyznawała nowszą religię, ale chcąc nie chcąc oficjalnie musiała przejść na wiarę w Najstarszych. Iri nie miała jednak złudzeń, wiedziała, że nawet będąc w świątyni Najstarszych, Silya modli się do swoich bogów, w Dameyu nazywanych Nowymi. Nie winiła jej za to, gdyż gdyby to jej ktoś kazał zmienić wyznanie, też co najwyżej jedynie udawałaby, że to uczyniła.

      Klęczały jeszcze przez minutę po wyjściu kapłanów, jak nakazywała tradycja. Wtedy wstały, jeszcze raz wykonały w stronę symbolu charakterystyczny gest dziękczynny, jakim było skrzyżowanie rąk na piersi tak, by dłońmi dotykać ramion, oraz skłonienie w tej pozycji głowy, a następnie wyszły. Nabożeństwo trwało mniej więcej godzinę i w tym czasie słońce zdążyło już niemal całkiem skryć się za horyzontem.

      Opuściły teren świątyni - Ilyari i pani matka z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku, zaś Silya ze skrywanym jak zawsze zniecierpliwieniem - i udały się w stronę domu. Po zaledwie kilku krokach natknęły się na żołnierzy w szarozielonych mundurach. Pokłoniły im się, bo tak rozkazano im robić już na początku okupacji. Ilyari nienawidziła tego czynić. Sil w takich momentach wyglądała na wystraszoną, pani matka na niewzruszoną, a ona hamowała się z całych sił, by nie spojrzeć na Arman z pogardą. Bała się ich, to oczywiste, wszak za byle co potrafili nawet człowieka zabić, ale mimo wszystko… Nie znosiła ich tak bardzo, że nie mogła się powstrzymać przed uczuciem wzgardy. Kto nadał im prawo do zaatakowania niewinnych państw, do pokonania ich i uczynienia z ich mieszkańców więźniów? Bo tym właśnie się czuła - więźniem. Czyż bowiem wcześniej musiała uważać na każde słowo wypowiadane na ulicy? Czy musiała kłaniać się cudzoziemcom w wojskowych mundurach? Rozumiała powinność posłuszeństwa wobec nakazów boskich bądź tych pani matki, ale z jakiej racji miała słuchać obcych?

      Miała szczerą nadzieję, że Armanie jeszcze pożałują swoich haniebnych czynów. Codziennie modliła się o to do Najstarszych…

      - Dokumenty - zażądał jeden z Arman. Powiedział to po armańsku i właściwie było to jedno z niewielu słów, które Iri w owym języku rozumiała. Od czasu do czasu natykała się już bowiem na patrole, a co za tym idzie, musiała okazywać dokumenty.

      Wszystkie trzy wyjęły z niewielkich torebek swoje dowody tożsamości, „tożsamościówki”, jak to potocznie w Dameyu mawiano. Przed okupacją mieściły się na nich tylko zdjęcie, imię i adres zainteresowanego, jednak od czasu przegranej w Wojnie Trzech Nacji wymagania rozszerzono o datę urodzenia, imiona rodziców, narodowość, wyznawaną religię, stan cywilny, kolor oczu i włosów oraz „cechy charakterystyczne/inne ważne informacje”. Zarówno Ilyari, jak i Silya miały tam krótką notatkę dotyczącą pani matki.

      Ziewając, żołnierz od niechcenia przejrzał dokumenty, po czym wcisnął im je z powrotem do rąk i odprawił je słowem, jakiego Iri nie znała.

      W mieszkaniu w milczeniu znów odebrała od pani matki kapelusz oraz marynarkę i dopiero wtedy zajęła się sobą. Tak nakazywały dobre maniery i choć równie dobrze mogła to robić Silya, zazwyczaj padało na nią, jako iż przyzwyczajona do tego była od małego.

      - Panoszą się tu, jakby to był ich kraj - mruknęła pod nosem pani matka. Iri podniosła na nią wzrok, kątem oka zauważając, że Silya robi to samo. Miirze rzadko zdarzało się mówić podobne rzeczy. Zazwyczaj hamowała się przed tego typu stwierdzeniami. - Wybaczcie - rzekła zaraz, przechodząc do salonu. Dziewczęta wymieniły się spojrzeniami, po czym udały się do swojego pokoiku, aby się przebrać.

      Aby było szybciej, pomogły sobie nawzajem w rozpinaniu guzików. Z żalem ściągnęły odświętne stroje i wdziały codzienne, nieprzyjemne w dotyku. Zakładając swoją błękitną sukienkę na wieszak, Ilyari zauważyła, że kawałek koronki zaczął się odpruwać od kołnierzyka. Wiedząc, że wykonała już wszystkie swoje dzisiejsze obowiązki względem pani matki, bez oporu od razu sięgnęła po zestaw do szycia. Usiadła na swoim łóżku, nieszczególnie wygodnym i pamiętającym chyba Erę Starożytnych Plemion, i zaczęła przygotowywać się do pracy.

      - Kiedyś będziesz dobrą żoną - rzuciła Silya. Ilyari podniosła wzrok i zauważyła, że przyjaciółka spogląda na nią w zamyśleniu.

      - Czy ja wiem - odparła, przenosząc spojrzenie na sukienkę. Wyjęła białą nitkę i igłę, na którą ją nawlekła.

      - Wszystko, za co się zabierasz, robisz idealnie. Jesteś posłuszna i grzeczna, nie dyskutujesz, dbasz o porządek… - zaczęła wyliczać Silya.

      - Robię to, co muszę i czego mnie nauczono, tylko tyle - wyjaśniła, w duchu złorzecząc na myśl, że spod pieczy pani matki będzie musiała przenieść się pod inną. Wolałaby żyć samodzielnie, nie musząc nikogo słuchać i nikomu usługiwać, ale obawiała się, że to jej się nie uda. Wiedziała, iż pani matka pragnie znaleźć jej męża i chyba tylko fakt, że nikt nie przypadł jej jeszcze dostatecznie do gustu sprawił, iż nie popchnęła jej przed ślubny ołtarz. Pewnie gdyby nie szukała jedynie pośród wierzących w Najstarszych, byłoby jej łatwiej, na szczęście jednak tak nie było. - Zresztą ty też robisz, co trzeba, tyle że z większą niechęcią - dodała, lekko wytykając jej język. Prawda była taka, że Silya z niemałym trudem ukrywała prawdziwe uczucia, przez co często obrywało jej się od pani matki, niezadowolonej z jej min i nie do końca posłusznego zachowania. Ilyari żyła z Miirą prawie całe życie i wiedziała doskonale, jak sobie z nią radzić i jak się jej przypodobać. Opanowała grę na tyle, iż czasami sama nie wiedziała, gdzie się ona zaczyna, a gdzie kończy. Która Ilyari była tą prawdziwą? Ta bogobojna, grzeczna i usłużna, a może ta, która niemal bez ustanku marzyła o wolności w każdym tego słowa znaczeniu? - Wiesz, chyba wcale nie chciałabym męża - wyznała cicho, mając nadzieję, że Miira tego nie usłyszy. - Oczywiście wyjdę za tego, którego wskaże pani matka, ale… Ach, nieważne. - Zaniechała tematu, bojąc się, do czego doprowadzi jej zwierzanie się.

      - Wiem - szepnęła tylko Silya jakimś specyficznym tonem, którego Iri chyba jeszcze u niej nie słyszała. Uniosła na nią wzrok, by przyjrzeć jej się badawczo. Sil tylko uśmiechnęła się. - A ja tam chciałabym mieć w przyszłości męża i dzieci. Tyle że pragnę się zakochać. Jak w bajkach. - W jej oczach dostrzec można było rozmarzenie.

      - Wierzysz w miłość? - parsknęła Ilyari. Sama nie miała złudzeń, wiedziała, że wyjdzie za kandydata podstawionego przez panią matkę i o zakochaniu nie będzie mowy. Zresztą czy coś takiego w ogóle istniało? Nie była pewna.

      - Wierzę - odrzekła naiwnie. Iri kpiąco uśmiechnęła się pod nosem. - Choć czeka mnie pewnie los podobny do twojego.

      - Żebyś wiedziała - potwierdziła Ilyari. - Nic już nie widzę, zapalisz lampkę? - zapytała, mrużąc oczy, by dostrzec, co właściwie robi z sukienką.

      Silya skinęła głową, chwyciła zapałki, po czym zapaliła lampkę naftową, jedyną, jaką miały w swoim pokoiku. Wystarczała jednak jak na tak małą powierzchnię. Oprócz dwóch łóżek mieściły się tu tylko szafa i niewielki stolik. Poza tym na ścianach, obklejonych odpadającą tapetą, która kiedyś zapewne pyszniła się przyjemnym odcieniem żółtego, wisiało jeszcze kilka półek i lustro, ot wszystko. I tak cieszyły się, że mają własny kąt. Pani matka urzędowała w pokoju dziennym, choć zanim przyjęła do siebie Silyę, spała z Ilyari w tej izdebce.

      - Dziękuję - rzuciła do Silyi, przyglądając się koronce. Parę ruchów igłą i zadanie zostało wykonane. - No, od razu lepiej - powiedziała z zadowoleniem. Odwiesiła sukienkę, schowała przybory do szycia i odłożyła zestaw na miejsce.

      - Wierzę w prawdziwą miłość, bo byłam takiej świadkiem przez czternaście lat - odezwała się nagle Sil. Iri utkwiła w niej wzrok zielonobrązowych oczu. Silya rzadko wspominała o swoich rodzicach. Byli jednymi z wielu ofiar zarazy, jaka wybuchła na wyspie Shantos cztery lata temu. Atakowała tylko dojrzałe osoby, dzieci i młodzież były więc bezpieczne, za to wśród dorosłych śmierć zebrała dość obfite żniwo. Silya została sierotą i trafiła do tymczasowego schroniska dla podobnych jej dzieciaków. Spędziła tam zaledwie tydzień, gdyż znaleziono jej dom. Miira, pełna współczucia dla ofiar epidemii i ich bliskich, zdecydowała się przyjąć na wychowanie kolejną dziewczynkę. Ilyari zyskała więc swego rodzaju siostrę. Od tego czasu jej życie stało się jakby nieco ciekawsze, tym bardziej, że szybko zaprzyjaźniła się z Sil.

      - Ach tak - mruknęła tylko. Z jednej strony żal jej było Silyi, bo utraciła rodziców, z którymi spędziła większość życia, z drugiej zazdrościła jej tego. Swoich straciła, gdy była malutkim dzieckiem. Kiedy trafiła do pani matki, miała ledwie trzy latka. O mamie i tacie nie wiedziała zbyt wiele: ot, jak mieli na imię i że wierzyli w Najstarszych. Imię zaś podobno otrzymała po babci ze strony matki. Tak bardzo żałowała, iż nie mogła poznać własnej rodziny… To kolejny objaw niesprawiedliwości na świecie - jedni żyli długo i szczęśliwie, inni ledwo wiązali koniec z końcem, umierali młodo… Jedni mieli szczęście obcowania z krewnymi, inni nie. Jedni robili, na co mieli ochotę, inni zmuszeni byli podporządkować się wszystkiemu i wszystkim…

      Zagryzła wargę, by nie powiedzieć czegoś, czego potem mogłaby żałować. Silya też zamilkła, najwyraźniej wspominając matkę i ojca. Przesiedziały tak w milczeniu mniej więcej godzinę, po czym zostały zawołane na skromną kolację.

      Jak niemal za każdym razem, gdy mogły choć trochę napełnić żołądki, nastrój nieco im się poprawił. Zjadły ze smakiem owsiankę, pilnując się, by nie spałaszować całości zbyt szybko, gdyż pani matka krzywo patrzyła na praktycznie każdy rodzaj niepotrzebnego według niej pośpiechu. Mimo tego nie minęło wiele czasu, gdy stare miski zostały opróżnione, porcje jedzenia nie były bowiem zbyt duże, ale do tego zdążyły już przywyknąć. Zresztą właśnie ten fakt sprawiał, iż pory śniadania, obiadu i kolacji były aż tak przyjemne i wyczekiwane.

      Ilyari umyła naczynia, a Silya wytarła je i ułożyła na miejsce. Kuchnia była tak mała, że ledwo się w niej obie mieściły, większą jej część zajmowały szafki i zlew. Posiłki spożywały przy stoliku mieszczącym się w pokoju dziennym, gdyż za nic nie wszedłby on do kuchni.

      Uporawszy się z porządkami po kolacji, wróciły do salonu, wiedząc, że czas już na wspólną wieczorną modlitwę. Uklękły wraz z panią matką przed symbolem Najstarszych stojącym na półce, by pogrążyć się w „rozmowie” z bogami. Potem mogły już umyć się, przebrać w koszule nocne i iść do łóżek.

      Ilyari opatuliła się kołdrą - mimo iż było dość ciepło, rzadko kiedy się odkrywała - i tradycyjnie poczęła zastanawiać się, co przyniesie kolejny dzień. Nie miała pojęcia, dlaczego to robiła, wiedziała przecież, że nie będzie on różnił się od dzisiejszego czy wczorajszego. Lubiła jednak wyobrażać sobie, że coś się w jej życiu zmienia. Nurkowała w morzu fantazji, nie zwracając uwagi na jakiekolwiek zakazy czy konwenanse, płynąc coraz głębiej i głębiej. Tylko w takich chwilach czuła, że jej egzystencja ma sens. Ale były to ledwie krótkie momenty, czymże więc była cała reszta? Koszmarem, z którego nie sposób się obudzić? A może po prostu zwykłą rzeczywistością, do której ona, z jakiegoś niewiadomego powodu, po prostu się nie nadawała? Może nawet nie powinna była w ogóle się urodzić? Tak naprawdę jej istnienie nie ma przecież żadnego znaczenia, jest jedną z wielu podobnych jej dziewcząt…

      Marzenie zawsze sprowadzało się do takich wniosków. Powinna z tym skończyć. Powinna zaakceptować to, co wokół niej.

      Ale jakoś nie mogła.