Rozdział XIII

Ainerey, 25. dzień 8. miesiąca 424. roku Ery Paktu

      Meirik, szerzej znany jako król Dam’Ey XIX, ponuro uśmiechnął się pod nosem. Niech to, zostanie pewnie zapamiętany jako najgorszy władca w historii kraju. Jako ten, który pozwolił Dameyowi upaść. Ten, który nie potrafił go obronić. Żałosne.

      Powiódł zmęczonym wzrokiem po członkach swej rodziny. Jedyny syn, pierworodne dziecko - Rik - najprawdopodobniej najlepiej znosił wielomiesięczny pobyt w celi. Cóż, miał niemal dwadzieścia lat, był silny i zawsze odznaczał się odwagą. Jaka szkoda, że nie zostanie królem. Na pewno poradziłby sobie z rządzeniem lepiej niż ojciec. Meirik był z niego dumny, choć rzadko kiedy o tym mówił.

      Starsza córka, trzynastoletnia Leyna, przez pierwsze dni była roztrzęsiona, wręcz rozhisteryzowana, teraz jednak niemal się nie odzywała. Przez większość czasu wtulona w matkę - tak jak i młodsza córeczka, niespełna czteroletnia Kliyo, wyglądała na nieobecną. Meirik sam nie wiedział, czy chciałby znać jej myśli.

      No właśnie: myśli. Co siedziało w głowach jego dzieci? Czy miały świadomość, co je czekało? On nie miał złudzeń. Prędzej czy później Armanie się ich pozbędą. Nie utrzymywaliby ich przy życiu tak długo, gdyby nie chcieli tego wykorzystać - najpewniej przygotowując ciekawy spektakl, który on sam nazwałby po prostu egzekucją. Cóż, Rik zapewne spodziewał się rychłego końca. Co jednak z Leyną, oraz małą Kliyo? Ta ostatnia raczej nie miała pojęcia, co się wokół niej dzieje, Leyna z kolei… Biedne dziecko.

      Meirik napotkał spojrzenie żony, Kleyny. Posłała mu coś w rodzaju łagodnego, pocieszającego uśmiechu. Wiedział jednak, że to tylko gra. Nocami, gdy dzieci spały, rozmawiał z nią szeptem i z doby na dobę widział, jak marnieje. Przede wszystkim bała się o ukochane dzieci. On oczywiście też, lecz równie mocno przeżywał fakt KOŃCA. Końca życia, dynastii, władzy. Właściwie końca Dameyu, bo czymże on będzie bez swego króla?

      Westchnął bezgłośnie, po czym przymknął oczy i począł się modlić. Od dłuższego czasu była to jego jedyna rozrywka…

*

Salgarien, 25. dzień 8. miesiąca 424. roku Ery Paktu

      Silya porządnie zrugała się w duchu za to, że była tak małostkowa, iż poczuła ulgę, gdy okazało się, że jej drugi klient jest młody i niebrzydki. Czy naprawdę była aż taką idiotką? Właściwie co za różnica? Stary, młody, brzydki, ładny, bogaty, biedny… I tak każdy przychodził tu po jedno, a jej pozostawało zaciskać powieki i modlić się, by „gość” jak najszybciej się od niej odsunął i sobie poszedł.

      Tym razem również nie potrafiła powstrzymać się od płaczu. Chociaż tyle dobrego, że dzisiejszy klient się na nią z tego powodu nie zdenerwował. Wyglądał, jakby było mu wszystko jedno - z kim to robi i co ta osoba czuje.

      Następny facet do skreślenia. Na bogów, czy istnieją tacy, którzy jakkolwiek dbają o partnerkę? Tacy, którzy być może nawet chcieliby jakoś wyratować ją z opresji?

      Gdy tylko sobie poszedł, szybko się umyła. Jak zwykle miała ochotę zagadać do Iri, ale ta od obiadu siedziała za swoją zasłonką i do nikogo się nie odzywała, dołując się w samotności. No dobrze, Silya nie była wiele lepsza, ale przynajmniej próbowała być nieco bardziej… otwarta i towarzyska. Od czasu do czasu zamieniała parę słów z koleżankami z pokoju. W przeciwieństwie do Ilyari, która była tak cicho, że gdyby nie to, że Sil wiedziała, iż ta jest niemal tuż obok, sądziłaby, że jest nieobecna.

      - Sil, kochanie, nie ma co beczeć. - Erri dopadła do Silyi, gdy ta wyszła z łazienki. O bogowie, to aż tak było widać i słychać, że płacze przy kliencie? Co za wstyd! Ogółem to, że wszystko odbywało się tak okropnie jawnie, było dla niej chyba najgorsze. Gdyby chociaż każda para miała jakiś oddzielny pokoik, choćby malutki… A tak? Wszyscy wiedzieli o wszystkim, uch. Dramat. - Chyba nie jest tak źle, co? Nie byli przecież agresywni?

      Na widok przerażonych oczu nowej wtrąciła się Bomi.

      - Erri, trochę wyczucia - mruknęła.

      - No co? Wszystkie wiemy, jacy są faceci, bez sensu to ukrywać. Niektórzy są… napastliwi i niedelikatni, że się tak wyrażę. Nasze nowe ptaszęta powinny mieć tego świadomość.

      - Myślę, że mają, skoro jak zapewne każdy widziały już chociażby, co potrafią Armanie - rzuciła Fima.

      - No nic, w każdym razie będzie dobrze - rzekła Erri, uśmiechając się pocieszająco i klepiąc Silyę po ramieniu. Choć miewała chwile, w których traciła pogodę ducha przez wzgląd na nowe armańskie zasady, generalnie starała się jednak choć trochę dodawać otuchy innym. Mogła się wydawać nieczuła czy nietaktowna, ale tak naprawdę była dobrą dziewczyną i tym, których lubiła, życzyła jak najlepiej. Obecnie każda z koleżanek po fachu automatycznie stawała się jedną z grona lubianych.

      - Ehm… - Silya spuściła wzrok, jednocześnie mnąc rąbek różowej koronkowej koszulki. - Mogę was o coś zapytać? - wymruczała cicho.

      - O co tylko pragniesz! - zaćwierkała Erri.

      Pytanie to już od jakiegoś czasu siedziało w jej głowie i pragnęło wydostać się przez usta, ale Silya albo nie była w stanie zebrać w sobie dostatecznie dużo odwagi (ciężko było jej rozmawiać na takie tematy - szczególnie z każdym, kto nie był Ilyari), albo okoliczności nie sprzyjały - w końcu nie mogła pytać o takie rzeczy podczas gdy którakolwiek ze współlokatorek przyjmowała klienta.

      - Jak dawałyście radę na samym początku? Jak można się do tego… przyzwyczaić? - powiedziała to tak cicho, że tylko dziewczęta znajdujące się najbliżej to usłyszały.

      - Ech, wiesz, okoliczności się teraz zmieniły, więc w sumie nie dziwię się, że aż tak to przeżywasz, tym bardziej, że i ty, i Ilyari ogólnie wydajecie się niezłymi cnotkami - rzuciła bez ogródek Erri. - Ale… Hm. Jeśli umiejętnie to rozegrać, to może być przyjemnie.

      Sil zaczerwieniła się. Bogowie, nie była stworzona do takich rozmów, naprawdę.

      - Sporo zależy od klienta, oczywiście - kontynuowała Erri. - Niektórzy są beznadziejni, to fakt. O takich trzeba po prostu szybko zapomnieć. Innych najlepiej owinąć sobie wokół palca. Jeśli się da, dobrze jest nieco z nimi poflirtować, trochę ich zauroczyć… Wtedy niekoniecznie będą myśleli tylko o sobie, ale i o twoich potrzebach.

      - Ale… Nie bałaś się na początku?

      - Za pierwszym razem owszem, trochę. Ale potem już z górki. - Erri wzruszyła ramionami.

      - Ja zazwyczaj odpływam gdzieś myślami - wyznała Bomi. - Wszystko dzieje się jakby tuż obok. Czasem niemal udaje mi się uwierzyć, że jestem jedynie biernym obserwatorem.

      - Wiesz, ze wszystkim jest tak, że początki są najgorsze - zauważyła Orra. - Nie bój się, przywykniesz. Za jakiś czas znajdziesz własny sposób na to, by sobie radzić - zapewniła.

      - Ale mimo wszystko pamiętaj, żeby nie zatracić siebie - dodała cicho Ama, patrząc na Silyę z powagą. - Szczególnie teraz. Wszystkie o tym pamiętajmy - poprosiła.

      Każda - poza Ilyari siedzącą za zasłonką - skinęła głową w niemej zgodzie. Choć tak źle je potraktowano, choć obdarto je z godności, nie zamierzały zapomnieć o tym, kim są.

      Erri już nabrała powietrza, by znów coś powiedzieć, ale zamilkła, gdy ujrzała w drzwiach Yukiego.

      - Nie przerywajcie sobie - mruknął.

      Erri chyba trochę się zarumieniła (a może Silyi tylko się wydawało?) i pokłoniła się lekko. Sil, choć okropnie zmieszana, nie mogła nie patrzeć na tego, który uratował ją i Iri. Kiedy przechodził obok niej, zerknął na nią i dałaby sobie głowę uciąć, że dojrzała w jego oczach wstyd i żal. No nie, czego by nie robiła, nie potrafiłaby myśleć o nim tak jak Ilyari - jako o zdrajcy. Ten człowiek przecież nie mógł być zły! Jaki okrutnik ma takie słodkie, psie oczka, które błagają o wybaczenie?

      Poczuła ukłucie zazdrości. Ależ z niej wredna zołza, jak mogła? Powinna cieszyć się… „szczęściem” Iri. Ona tego nie dostrzegała i zatracała się w nienawiści, ale kto wie, może kiedyś jej się odwidzi. Mniejsza z tym… Nie powinna tyle o tym myśleć. Dobrze byłoby skupić się na czymś innym. Tylko na czym? Wszystko teraz kręciło się tylko wokół jednego. A rozmowa na poważniejsze tematy odpadała, póki Yuki był w pomieszczeniu.

      Nabrał powietrza w płuca i odchylił zasłonkę Ilyi. Szczerze mówiąc, był przerażony. Bał się, jak bardzo pogardliwym spojrzeniem go obdarzy. Jednocześnie jakaś jego cząstka poczuła chwilową ulgę, gdy skrył się przed resztą obecnych w pokoju dziewczyn. Uch, niby był dość przyzywczajony do tego, że swoją obecnością wzbudza pewną sensację, ale w takim miejscu jak to… było to dość kłopotliwe i zawstydzające. A już najbardziej zażenowany czuł się, przechodząc obok Silyi. Jak mniemał, do wczoraj z pewnością wyobrażała go sobie zupełnie inaczej…

      Odważył się spojrzeć na Ilyari. Nie widział, w co była ubrana, bowiem niedbale zasłaniała się kołdrą. Najwidoczniej zakryła się naprędce, słysząc, że się zjawił. Usta zacisnęła w cienką linię, wzrok utkwiła w białej pościeli.

      Bogowie, znów nie miał pojęcia, jak się zachować. Powiedzieć coś? Milczeć? Załatwić sprawy szybko? A może jednak nie?

      - Dobry wieczór - powiedział w końcu.

      Ilyari zebrała w sobie skromne pozostałości odwagi, po czym spojrzała mu prosto w oczy.

      - Dobry wieczór, jaśnie panie - rzekła tonem tak zimnym, że przeszły go dreszcze.

      Odezwałby się, ale jakoś odjęło mu mowę. Cóż, niby domyślał się, że Iri szybko dowie się, kim jest, ale… Cóż, cała ta sytuacja była naprawdę niezręczna. Czuł się, jakby ją oszukał, zdradził… i może faktycznie tak było. Ale - pomijając sprawę z bywaniem w przybytku rozpusty i wyłącznością - nie zawinił chyba aż tak bardzo, prawda? Przecież nie miał obowiązku latania w tę i we w tę i chwalenia się każdej napotkanej osobie, że jest bogaczem i synem najsłynniejszego mężczyzny na Shantos.

      - Poważnie? Książę Salgarienu? - wysyczała. - O tym też nie zamierzałeś mi powiedzieć? Och, w sumie po co. W końcu potrzebna ci jestem tylko do jednego. A kiedy już się znudzisz, po prostu pójdziesz do innej. - Dwa ostatnie zdania powiedziała bardzo cicho, ledwie je dosłyszał. Ale jednak. A może lepiej by było, gdyby te słowa przepadły. Poczuł się okropnie.

      - To nie tak - zaczął, ale uniosła dłoń, by mu przerwać.

      - Nie chcę tego słuchać.

      Ciekawe, czy miała świadomość, że zachowuje się z wyższością i na swój sposób rozkazuje członkowi najważniejszej rodziny na wyspie.

      Yuki z jednej strony miał ochotę jakoś się wytłumaczyć, z drugiej… Ach, gdyby nie te wszystkie uszy dookoła! Gdyby tylko mogli porozmawiać prywatnie…

      - Pospiesz się - szepnęła. Miała co prawda zamiar zabrzmieć groźnie, ale oczywiście jej nie wyszło. Żałosna mała dziewczynka…

*

Ainerey, 27. dzień 8. miesiąca 424. roku Ery Paktu

      - Mamo!

      Krzyk Żaby rozniósł się po całym domu. Jak ten siedmioletni dzieciak to robił, że potrafił być tak głośny? Finn czasami dziwił się, że jeszcze nigdy żaden z sąsiadów nie przyszedł do nich ze skargą. Chociaż to jeszcze nie byłby problem. Gorzej, gdyby mała ściągnęła im na głowy Arman.

      - Co się stało, Kaeri? - W głosie matki słychać było zmęczenie.

      - A bo Finn ani nie trenuje, ani się nie uczy, a nie chce się z nami pobawić - zamarudziła Żaba.

      - Alyeo, to prawda? - zapytała matka Mysz.

      - Uhm - odparła niezbyt zainteresowana, nie odrywając wzroku od podręcznika i zeszytu. Siedziała właśnie przy kuchennym stole i rozwiązywała zadanie domowe z matematyki.

      - Finn, chodź no tu na chwilę!

      Westchnął. Wiedział, że tak będzie. Ponieważ i tak już stał na schodach, w mgnieniu oka znalazł się na dole, w kuchni.

      Zajmowali niewielki, ale jednak własny domek w Dzielnicy Zachodniej Ainereyu. Na parterze znajdowały się tylko kuchnia, niewielki pokój dzienny i łazienka, a na piętrze - sypialnia rodziców, pokój dziewczynek i małe królestwo Finna. Bardzo małe. Zajmował najmniejsze pomieszczenie, bo był sam.

      - Nie mógłbyś się nimi zająć? - spytała Tolyea, pocierając skroń. Był wieczór, dopiero wróciła z pracy, a przecież kolacja sama się nie zrobi. Co prawda Finn siedział cały dzień w domu, ale, jakkolwiek by nie był utalentowany w innych dziedzinach, w kwestiach kulinarnych został pokarany zupełnym brakiem wyczucia, jeśli można to tak eufemistycznie określić. Jak to zawsze podkreślała (ku niezadowoleniu Finna), był w stanie przypalić nawet wodę na herbatę. Z tego powodu miał kategoryczny zakaz dotykania kuchenki. Jedynie kanapki go nie przerastały, ale że ostatnio ciężko było zdobyć chleb, żywili się głównie owsianką czy jakimiś - używając określenia Finna - brejami, a to już była wyższa szkoła jazdy, ponad kwalifikacjami chłopaka. Dlatego też Tolyea codziennie rano, przed pracą, przygotowywała dzieciom zapasy jedzenia - pierwsze i drugie śniadanie oraz obiad, z kolei kolację robiła po powrocie do domu. Finn zaprowadzał i przyprowadzał dziewczynki ze szkoły (Alyea miała już co prawda prawie jedenaście lat i mogłaby chodzić sama, ale z powodu okupacji rodzice nie chcieli do tego dopuszczać), a potem ślęczał z nimi sam na sam aż do powrotu matki lub - ostatnio raczej od święta - ojca.

      Sam nie chodził do szkoły. Uczył go głównie ojciec, ale nie tylko. Miewał różnych nauczycieli, którzy szkolili go w rozmaitych dziedzinach - i pewnie zrujnowałoby to budżet domowy, gdyby nie fakt, że większość jego korepetytorów była przyjaciółmi taty, a to równało się zniżkom… albo nawet zupełnie darmowym lekcjom.

      - Zajmuję się nimi cały dzień! - zaprzeczył wzburzony.

      - Siedzenie z nimi i i pilnowanie ich to nie do końca to samo co zajmowanie się nimi - odparła matka, wyciągając z szafki garnek. Finn nawet nie próbował odgadnąć, co potem do niego wrzuciła. - Zrozum, to twoje siostry, potrzebują uwagi i zainteresowania ze strony starszego brata. Jesteś dla nich wzorem - tłumaczyła cierpliwie. Stara śpiewka.

      - Wcale nie! - obruszyła się Żaba, wydymając usteczka. Byłaby urocza z tymi swoimi brązowymi loczkami i dużymi, ciemnymi oczętami, ale była zdecydowanie zbyt ruchliwa, a jej miny pewnie przejdą kiedyś do historii. Z tego powodu od niemowlęctwa kojarzyła się Finnowi z małą, skoczną żabką i otrzymała od niego takie, a nie inne przezwisko.

      Mysz z kolei - czyli Alyea - była… No cóż, cicha i raczej spokojna, taka szara myszka. I to mówi samo przez się.

      - Żabo, niech no ja cię dorwę! - Finn nie mógł się powstrzymać. Gwałtownie ruszył na Kaeri, a ta zarechotała radośnie, domyślając się, że nadszedł czas na zabawę. Zaczęła uciekać, piszcząc i skacząc, ale ledwie dotarła do salonu, a już ją złapał i zaczął tarmosić. Wygilgał ją całą, wyczochrał jej włosy za wszystkie czasy, a nawet skradł kilka całusów. Mała cały czas śmiała się radośnie, a Finnowi przeszło przez myśl, że gdyby nie to, co działo się za oknami, życie nie byłoby takie złe. Miał rodzinę, miał cel, miał przyszłość… No, z tą przyszłością to teraz niekoniecznie. Ale nadziei nie tracił. Wierzył, że wszystko się ułoży. Musiało, prawda?

      - Ciszej trochę! - zawołała z kuchni matka.

      - Cii. - Finn popatrzył na Żabę i przyłożył palec do ust.

      - Ciiiiiiii. - Spapugowała jego gest z iskrzącymi się oczyma, po czym znowu wybuchła śmiechem, na co Finn tylko pokręcił głową.

      - Oj, Żabko, Żabko.

      Pobawił się z nią jeszcze chwilę, aż wreszcie stracił cierpliwość. Już miał się poddać, gdy na pomoc pospieszyła mu matka, wołając na kolację.

      Wziął Kaeri na barana i przeszedł do kuchni. Posadził małą na jej krześle, a sam usiadł na swoim. Zauważył, że kiedy on bawił się z Żabą, Mysz zdążyła już posprzątać na stole.

      - Smacznego - rzekli wszyscy i zabrali się za jedzenie.

      - Kiedy wróci tata? - zapytał Finn. - Miałaś od niego jakieś wieści?

      Tolyea tylko pokręciła przecząco głową.

      - Chyba nic mu się nie stało, co? - spytała cicho Alyea.

      Finn spojrzał na nią. Tak jak i Kaeri, miała brązowe włosy i oczy, ale z twarzy siostry były zupełnie inne. On plasował się jakoś pośrodku, ale od obu dziewczynek odróżniał go kolor oczu - były brązowozielone, zupełnie jak u ojca.

      - Żartujesz, Myszko? Tata jest niezniszczalny! - Wyszczerzył zęby, chcąc pocieszyć siostrzyczki, które widocznie spochmurniały. Zauważył, że matka spojrzała na niego z wdzięcznością. Skinął jej głową, po czym wrócił do jedzenia brei.

      O ile Żaba najwyraźniej odzyskała humor, o tyle Mysz nie bardzo. Momentami Finn zastanawiał się, ile Alyea rozumie z sytuacji, w której znaleźli się Dameyczycy. Kaeri oczywiście była za mała, by się domyślać, a nikt przecież bezsensownie nie karmił jej strasznymi szczegółami. Naturalnie widziała, że dzieją się złe rzeczy, że ludziom czasami dzieje się krzywda, że wrogowie opanowali kraj i trzeba na nich uważać, ale niewiele więcej. Z kolei Myszka… Czy miała świadomość tego, że pozostały jej maksymalnie trzy lata normalnego życia? Co słyszała w szkole? Jak zareagowała, gdy jej starsze koleżanki porywano? Czasami Finn chciał nawet o to zapytać, ale zwyczajnie tchórzył. A Alyea sama z siebie niczego nie opowiadała. Milczała jak zaklęta, gdy tylko ktoś poruszał temat łapanek i wywózek dziewczynek niewiele starszych od niej.

      Patrzył tak na nią i niedowierzał. Przecież to było dziecko! Mała dziewczynka w dwóch warkoczykach i z paroma piegami na twarzy. Jak ci pieprzeni Armanie śmiali wyrządzać takim niewinnym istotkom krzywdę?!

      Zdawał sobie sprawę z tego, że tak naprawdę nikt nie zna dnia ani godziny. Musiał obmyślić jakiś plan, coś, co uratuje jego siostrzyczki. Kiedy tylko wróci ojciec, natychmiast naradzi się z nim i matką. Przecież musiał być jakiś sposób, prawda?

*

Salgarien, 28. dzień 8. miesiąca 424. roku Ery Paktu

     

      Po pracy Shin wszedł do kamienicy, w której mieszkał, tylko po to, by wyciągnąć z piwnicy swój rower. Choć to nie było w jego stylu, w międzyczasie nawet nie przywitał się z Minaili. Zbyt mocno mu się spieszyło.

      Dotarł do Parku Śródmiejskiego w ciągu kilku, może kilkunastu minut. Największe w obrzeżu Salgarienu połacie zieleni znajdowały się właściwie po części w Śródmieściu, po części w Dzielnicy Zachodniej, ale z jakiegoś powodu nazwa parku przyjęła się taka, a nie inna. Choć to niesamowicie głupie, niegdyś Shin uważał, że to krzywdzące dla mieszkańców Zachodu, teraz jednak bynajmniej nie takie drobnostki miał w głowie. Odkąd niemal dwa tygodnie temu na oczach jego i wielu innych pracowników oraz uczniów szkoły podczas zajęć lekcyjnych Armanie porwali dziewczynki w wieku czternastu lat i starsze, głównie o tej sprawie myślał.

      Wjechawszy na teren parku, Shin zwolnił. Nie ruszał głową, ale kątem oka na bieżąco sprawdzał otoczenie. Zauważył tylko jednego Armanina, ale ten był w cywilu, a do tego towarzyszyły mu żona i dwoje dzieci w wieku mniej więcej trzech i pięciu lat.

      W głowie Shina pojawiły się nieproszone myśli. Jak te skurczybyki śmiały być takie beztroskie? Jak śmiały wieść szczęśliwe życie, podczas gdy oni - Dameyczycy i Marrymoci - skazani przez nich byli na płacz i zgrzytanie zębów?

      Na nowo rozpaliła się w nim nienawiść. Jeszcze nie tak dawno - choć jemu wydawało się, że od tego czasu minęły wieki - potrafił myśleć o okupantach choć trochę życzliwie. Uważał, że nie każdy Armanin jest zły. Ale po tym, co stało się piętnastego dnia tego miesiąca… O nie. Żadnej litości dla ciemiężycieli, nawet tej duchowej.

      Była już druga połowa jesieni, liście opadły i nagie drzewa jedynie dodatkowo dobijały. Zgniła zieleń trawy, błoto, zasnute szarymi, deszczowymi chmurami niebo… Wszystko zdawało się potęgować smutek, który zalewał serca rodaków Shina i jego same.

      Pedałował dalej, zwracając się ku stawowi. Umówiona ławka znajdowała się po drugiej jego stronie, dlatego musiał objechać zbiornik. Woda wydawała się brudna, lodowata i ogólnie nieprzyjemna pod każdym możliwym względem. Wiedział, że staw jak zwykle zostanie na wiosnę dokładnie oczyszczony, teraz jednak w żadnym razie go to nie pocieszało. Dlaczego nawet przyroda musiała go załamywać? Gdzie podziała się cała radość? Cały jego optymizm? Oby nie przepadły na zawsze…

      Dotarłszy na miejsce, zsiadł z roweru i oparł go o ławkę, na której sam zaraz usiadł. Wyciągnął z torby dzisiejszą gazetę i zaczął udawać, że ją czyta. Niestety, obecnie wszelkie czasopisma poddawane były cenzurze, dlatego najważniejszych rzeczy zwyczajnie nie można było się z nich dowiedzieć. Na szczęście ruchowi oporu jak dotąd udawało się produkować własne gazetki i ulotki, dzięki czemu część informacji, które ocenzurowali Armanie, można było poznać właśnie dzięki nim. Niestety, nakład nie był szczególnie duży, a i z czytaniem takich pisemek trzeba było uważać. Przyłapani na lekturze „nielegalnej prasy” byli surowo karani - zazwyczaj dotkliwym biciem.

      Shin nadal badał otoczenie wzrokiem, ale nie dostrzegł żadnego Armanina. Ba, w pobliżu nie było nawet żadnego Dameyczyka. Cóż, pogoda nie zachęcała do spacerów - w każdej chwili mógł spaść deszcz, a do tego było zimno, prawdopodobnie koło pięciu, może siedmiu stopni. Ponadto… Cóż, wiadomo, nikt już nie czuł się w tym kraju bezpiecznie. Człowiek mógł sobie wyjść na przechadzkę i już z niej nie wrócić, bo Armanom zachciało się urządzić łapankę. Czasami Shin dziwił się, że na Shantos nadal jest tak wielu ludzi, skoro tylu już zamordowano…

      Łącznik okazał się łączniczką, która zaszła Shina od tyłu. Poruszała się na tyle cicho, że zorientował się o jej obecności dopiero wtedy, gdy była jakiś metr za nim. Zdradziły ją oczywiście gęsto ścielące podłoże opadłe liście.

      Kobieta, mniej więcej trzydziestoletnia szatynka, usiadła po prawej stronie Shina.

      - Krążą pogłoski, że te, które nie zakwitły, zostaną odesłane do domów, ale nie wiemy kiedy - powiedziała cicho. Nie patrzyli na siebie. Shin nadal „czytał” gazetę, zaś łączniczka jakby z zamyśleniem wpatrywała się w pływającą po stawie kaczą rodzinę. - Potem będą regularnie badane. Niestety, te, które już dojrzały, nie zostaną odesłane do dameyskich ośrodków.

      Shin na moment przymknął powieki. Bardzo się ucieszył na wieść, że część dziewczynek najprawdopodobniej wróci jednak do swych rodzin, dobił go jednak fakt, że reszta będzie skazana na armańskie domy publiczne. Nie wyobrażał sobie, jak bardzo musiały się biedactwa bać. Poza tym… Oczywiste było, że większość z nich raczej nie pożyje długo. Ale może to dla nich lepiej? Może to te, które zmuszone zostaną poślubić Arman, będą bardziej nieszczęśliwe? Pewnie tak…

      - Nie ma zgody na żadne akcje, nie możemy ryzykować, że zemszczą się na dzieciach. Są plany wykupienia dziewczynek, niedługo zaczną się negocjacje, ale prawdopodobieństwo zgody jest znikome. To tyle.

      Shin bez słowa wstał, schował gazetę, po czym niespiesznie wsiadł na rower.

      Gdyby ci złoczyńcy byli łasi na pieniądze, wystarczyłoby poprosić Amao i może paru innych dobrze sytuowanych ludzi o pomoc. Na pewno by się zgodzili. Ba, Amao i Yuki wręcz sami rwaliby się do tego, by sfinansować wykupienie niewinnych dziewczynek z rąk okupantów. Shin wątpił jednak, by tak miało się stać. Pewnie, każdemu zależało na pieniądzach, ale sęk w tym, że te wszystkie idiotyczne zasady Arman ustalili niby ich bogowie. A bogom nie wolno się było sprzeciwiać, szczególnie takim jak Feremo Krezdo Irfo, którzy znani byli ze swego okrucieństwa. No, Armanie zresztą nie byli wiele lepsi. Będą raczej woleli jeszcze bardziej pognębić Dameyczyków i Marrymotów aniżeli trochę się wzbogacić, tym bardziej, że odkąd wygrali wojnę, chyba nie narzekali na brak jakichkolwiek dóbr.

      Wrócił do domu, odłożył rower z powrotem do piwnicy, wspiął się po schodach, po czym wszedł do mieszkania.

      - Już jestem - rzucił bez swej zwykłej radości. Stracił ją trzynaście dni temu. Minaili ciężko to znosiła. Shin zawsze był taki wesoły, często zachowywał się jak wariat lub dzieciak, ale ostatnio zdarzało mu się to nader rzadko, żeby nie rzec: wcale.

      - Witaj, kochanie.

      Mina podeszła do niego i przytuliła się. Objął ją mocno, zatapiając twarz w jej włosach.

      - I jak? - zapytała cichutko, spoglądając na jego posiniaczoną twarz. Wyglądał okropnie.

      Przeszedłszy do salonu, opowiedział jej o tym, czego dowiedział się od łączniczki. Potem razem obgadali sprawę i okazało się, że mają na ten temat identyczne zdanie. Raczej nie warto łudzić się o uwolnienie wszystkich dziewczynek.

      - Yuki się odezwał? - zapytał Shin, opierając się o zagłówek fotela. Yu to właśnie druga sprawa, którą się ostatnio zadręczał.

      - A gdzie tam - mruknęła Mina. - Naprawdę się o niego martwię. Wydaje mi się, że powinniśmy do niego pójść, bo sam chyba nie zamierza do nas wpaść. Znowu robi to samo. Odcina się. Głupek…

      Shin zauważył w oczach żony łzy - zapewne smutku i złości jednocześnie. Oboje nie znosili, gdy Yuki ich odpychał, a to niestety zdarzało się dość często, odkąd zginęła jego matka, Allana.

      - O tak, głupek - potwierdził Shin. - Wiesz co, masz rację. Złożymy mu wizytę i mu nagadamy. To chyba logiczne, że chcemy go wspierać i być z nim w takich… no wiesz, ciężkich chwilach.

      Minaili skinęła głową. Przeszli do kuchni, zjedli obiad składający się z kaszy jaglanej i paru skromnych kawałeczków mięsa, po czym ruszyli do Karczmy.

      Yukiego zastali w jego gabinecie. Na korytarzu, jak zwykle w ciągu dnia, czatował armański żołnierz. Zapytał, po co przyszli, a oni odpowiedzieli, że to sprawa osobista. O dziwo, Armanin ich nie odprawił, jedynie wzruszył ramionami, sprawdził ich dokumenty, a następnie wpuścił do środka.

      Yu nie wyglądał na zaskoczonego ich przybyciem. Zdawał się raczej ich spodziewać. Cóż, znał ich bardzo dobrze, w końcu przyjaźnili się od zawsze. Obawiał się, że tych dwoje wreszcie nie wytrzyma i przyjdzie go wypytać o sprawę związaną z Silyą i Ilyari. Oczywiście było mu miło, że martwili się o jego kuzynkę i jej przybraną siostrę, ale… O losie, to było zbyt osobiste, zbyt uwłaczające, zbyt straszne. Od czterech dni czuł się jak zdrajca i gnębiciel. Nienawidził siebie. Bał się spojrzeć przyjaciołom w oczy, a do tego nie chciał mówić o tym, co robił, dlatego nie odwiedzał ich od ładnych paru dni.

      - Stary, koniec tego dobrego - powiedział na wstępie Shin, siląc się na coś, co w zamierzeniu miało być energicznym gestem wskazania Yu palcem, ale wyszło trochę słabo.

      - Martwimy się o ciebie i nie chcemy, byś znów nas od siebie odpychał - dopowiedziała łagodnym tonem Minaili.

      Yuki potarł skroń, po czym niechętnie wstał zza biurka i zaprosił przyjaciół na skórzaną kanapę. Jego gabinet był niemalże identyczny jak ten ojca.

      - Jak sobie radzisz? - zapytał Shin, gdy wszyscy się usadowili. Yuki siedział ze zwieszoną głową, a on i Mina, no cóż, jak na szpilkach. Trudno było przecież rozmawiać o czymś takim.

      Shin żałował, że Yu to spotkało. Zawsze marzyło mu się, by znalazł sobie jakąś pannę i w normalny, cywilizowany sposób ją w sobie rozkochał. Shin i Mina mogliby go wtedy wesoło dopingować. Teraz zaś… Sytuacja była wręcz tragiczna. Małżeństwo nadal codziennie dziękowało swoim bogom za to, że są razem i nie grozi im coś takiego jak Yukiemu i Ilyari.

      Yuki milczał. Co miał im powiedzieć? Że czuje się jak gwałciciel? Bogowie, właściwie zwyczajnie nim był. Zrobił coś, czego miał nigdy w życiu nie zrobić, zdradził to, w co wierzył, zdradził swoje ideały. Zasługiwał na karę, na wieczne potępienie, na wszystko, co najgorsze.

      - Yu, jak one się mają? - Minaili postanowiła podejść przyjaciela od drugiej strony.

      - A jak się mają mieć? Zostały tak strasznie skrzywdzone… Nie rozmawiałem z Silyą, ale widać po niej, że często płacze. A Ilyari…

      Zamilkł. Nie był w stanie wyrzec tego na głos. Tego, że dziewczyna, którą tak się zauroczył, nienawidziła go z całego serca. Że gdy go widziała, jej oczy wyrażały wszystkie możliwe najgorsze emocje. Że nie dawała mu dojść do słowa, że za każdym razem drżała, że próbowała grać silną, ale łzy zdradzały, jak bardzo jest skrzywdzona. Że serce waliło jej ze strachu tak mocno, że niemal to czuł, niemal słyszał. Że tak naprawdę chciałby jej podarować cały świat, ale zamiast tego obdzierał ją ze wszystkiego, co miała.

      - Wiesz przecież, że to najlepsze wyjście - powiedział cicho Shin. Serce łamało mu się na widok zrozpaczonego przyjaciela.

      - Nie wiem. Niczego już nie wiem.

      Zastanawiał się, czy dobrze postąpił. I co tak naprawdę nim kierowało. Chęć ochrony Ilyari czy jednak egozim? Naprawdę nie miał pojęcia i to go przerażało.

      - Posłuchaj, pomożemy ci, jak tylko możemy i… - zaczął Shin, ale Yu mu przerwał.

      - Wybacz, stary, ale nie możecie mi pomóc. Wiecie, jak to jest, gdy patrzycie w lustro i na własny widok robi wam się niedobrze? - Yuki przeszywał spojrzeniem to Shina, to Minaili. Oboje spuścili wzrok. - No właśnie.

      Yu wstał, po czym wrócił za biurko.

      Mina i Shin próbowali jeszcze nieśmiało coś powiedzieć, jakoś go pocieszyć, trochę wypytać, ale w końcu, zorientowawszy się, że to na nic, dali za wygraną i wyszli. Być może w końcu Yuki się otworzy, ale nawet jeśli tak, póki co ten moment zdecydowanie nie nadszedł.

*

Salgarien, 29. dzień 8. miesiąca 424. roku Ery Paktu

      Zanim Armanie wprowadzili swe nieludzkie zasady, Wspólna Sala była typowym wesołym miejscem w stylu karczemnym. Ludzie zapoznawali się, żartowali i choć wszyscy wiedzieli, że każdy męski gość zawitał tam w jednym celu, a każda kobieta jest panną lekkich obyczajów, atmosfera była niemalże swojska. Obecnie rzecz przedstawiała się nieco inaczej. Każdą z pracownic domu publicznego można było odnaleźć w specjalnych albumach, więc przez pierwsze dwa dni we Wspólnej Sali tak naprawdę przybywali niemalże tylko mężczyźni. Popijali sobie, przeglądając zdjęcia dziewcząt i wybierając towarzyszkę na najbliższy czas. Szybko jednak zorientowali się, że fotografia to nie wszystko, że stary system odpowiadał im dużo bardziej. Oczywiście i wcześniej, i teraz bywali tacy, dla których nie liczyło się, z kim to będą robić, liczył się sam akt. Większość wolała jednakże choć trochę poznać dziewczynę, z którą miała obcować. Sprawujący w tym miejscu kontrolę Armanie uznali, że w takim wypadku interes będzie lepiej kwitł, jeśli rozkaże się pracownicom przychodzić do Wspólnej Sali tak jak niegdyś. Zarządzili, by te, których nikt nie wybrał do godziny osiemnastej, schodziły do Sali i starały się o klientów. A ponieważ rządzili przede wszystkim za pomocą strachu, często przypominali, że konieczny jest co najmniej jeden gość na dobę. Dziewczyny chcąc nie chcąc musiały więc porządnie starać się zadbać o to, by nie zasłużyć na karę.

      Ilyari oczywiście nie miała takiego problemu. Yuki kupił ją na wyłączność, a to równało się zapewnieniu jej wyrabiania normy. Z wieloma dziewczynami było jednak inaczej, tym bardziej, że dameyscy panowie też bynajmniej nie cieszyli się z nowych zasad i dziwnie się czuli, wybierając dziewczęta poprzez albumy. Większość klientów oczywiście znała już część pracownic, mogli więc prosić właśnie o nie, reszta z kolei miewała od czasu do czasu problemy ze znalezieniem odpowiedniej partii. Ostatecznie więc Wspólna Sala już po paru dniach od wprowadzenia nowych zasad ponownie wypełniła się życiem.

      Tego dnia Silya po raz pierwszy zmuszona była zejść do Wspólnej Sali. Czuła się na swój sposób upokorzona, że nikt jej do tej pory (czyli do osiemnastej) nie wybrał, choć jednocześnie wiedziała, że to głupie i żałosne. Dodatkowo zresztą bała się tego, co miała zrobić. Niby jak miała zachęcić kogoś do wybrania jej? Nie umiała flirtować ani nic w tym stylu, w końcu nigdy wcześniej tego nie robiła. Poza tym była raczej dość nieśmiała, co dodatkowo utrudniało sprawę.

      Iri zdecydowała, że nie puści Sil samej do tej jaskini lwa i zeszła do Sali razem z nią. Jakaś jej cząstka cieszyła się z tego, że sama nie musi szukać klienta - byłaby chyba zresztą skazana na niepowodzenie, skoro każdego zbijała wzrokiem - ale inna stresowała się już przed kolejnym spotkaniem z Yukim. Przychodził zawsze w okolicach dziewiętnastej, dlatego stwierdziła, że może pozwolić sobie na pójście z Silyą. Miała więc jeszcze trochę czasu, ale niepokój i tak ją już zalewał. Nie wiedziała, dlaczego tak jest. Czemu tak się tego bała? Przecież to już szósty dzień, to będzie szósty raz. Mogło zostać zniesmaczenie, nawet obrzydzenie, mogły zostać złość i nienawiść, ale dlaczego nadal odczuwała strach? Czy tak miało być zawsze?

      Silya czuła swego rodzaju wdzięczność z powodu tego, że Ilyari jej towarzyszy, wiedziała, że siostra chce dobrze, ale tak naprawdę wolałaby być w chwili takiej hańby sama. Już i tak wszystko, co działo się w tym domu publicznym, było całkowicie jawne, a więc tak strasznie uwłaczające, jak tylko się dało. Miała więc ochotę wyperswadować Iri ten pomysł, w końcu jednak zacisnęła zęby i tego nie zrobiła. Ostatnio, choć powinny szczególnie się wspierać, praktycznie nie rozmawiały, a kiedy już to robiły, prychały na siebie albo się sprzeczały. Ilyari dalej przeżywała jak głupia swoją sytuację, a przecież miała o niebo lepiej od reszty dziewcząt. Sil denerwowała się, że ta tego nie widzi. Jednocześnie dalej jej zazdrościła szczęścia. Yu był w miarę w porządku, więc Iri nie miała na co narzekać. Mogła mieć pewne poczucie bezpieczeństwa - wszak miała gwarancję, że Yuki wyrobi jej normę. Sil z kolei drżała na myśl o tym, że codziennie stresować się będzie, czy danego dnia ktoś ją zechce, dzięki czemu ona sama uniknie kary.

      Nie odzywały się do siebie, jakoś nie mogły. Usiadły w kącie, sztywno wyprostowane, siedząc jak na szpilkach. Czuły się trochę jak produkty wystawione w sklepowej witrynie na sprzedaż. To wszystko było tak uwłaczające… Nawet w myślach ciężko im było wyartykułować, jak bardzo czują się poniżone. Czy większość dziewcząt czuła się z tym aż tak źle? A może tylko te, która zaczęły pracę tych kilka dni temu?

      Silya uparcie gapiła się w stół, Iri z kolei taksowała wzrokiem otoczenie, czym prawdopodobnie odstraszała część potencjalnych klientów Sil. Jednakże po kilkunastu minutach ktoś jednak odważył się podejść do ich stolika.

      - Dobry wieczór, drogie panie - przywitał się Ridryk, którego poznały, gdy Erri oprowadzała je po Wspólnej Sali ich pierwszego dnia w Karczmie. - Pamiętacie mnie?

      Silya nieśmiało skinęła głową, Iri odburknęła coś pod nosem. Ciężko było go nie pamiętać. Erri powiedziała, że ten jegomość zalicza wszystkie pracownice po kolei, napomknęła też o tym, że skoro tak, to Iri i Sil na pewno też spotkają się z nim jako swoim klientem. Oczywiście żadna nie miała wtedy jeszcze pojęcia, że Armanie zmienią zasady, a tym bardziej, że Ilyari zostanie wykupiona na wyłączność, więc w tym przypadku Ridryk będzie musiał obejść się ze smakiem.

      - Cóż ja widzę, czarna bransoletka? - Ridryk spoglądał na rękę Iri. - Niesamowite, widzę ją po raz pierwszy. Ktoś cię chyba naprawdę lubi, pani - rzekł z uśmiechem. W Ilyari się zagotowało, choć facet nie miał przecież na myśli nic złego. - A koleżanka bez bransoletki, prawda? - Ridryk ujął dłonie Silyi w swoje. Ta była tak wstrząśnięta tym gestem, że nie zareagowała. Ilyari miała z kolei ochotę wyrwać ręce siostry z uścisku Ridryka. Ogółem zresztą najchętniej zabiłaby każdego, kto ośmielał się ją tknąć. Problem w tym, że nie mogła. - Jak miło! Wiem już więc, z kim spędzę ten wieczór.

      Ridryk dalej się uśmiechał, nawet dość sympatycznie, ale dziewcząt to bynajmniej nie udobruchało. Silya ze zgrozą zauważyła, że to pierwszy niemłody klient, jaki jej się trafił, do tego też dobijało ją, że fakt, iż gość „zalicza każdą po kolei” jest powszechnie znany. Miała być po prostu następną dziewczyną do odhaczenia na liście około pięćdziesięcioletniego jegomościa z wyraźnym zamiłowaniem do domów publicznych. Ilyari czuła się wręcz oburzona postwą Ridryka, wiedziała jednak, że nic nie może zrobić. Posłała tylko Silyi współczujące spojrzenie, a potem odprowadziła ją wzrokiem, gdy ta - po krótkiej rozmowie Ridryka z urzędnikiem - wychodziła ze Wspólnej Sali. Iri odczekała kilka minut, po czym sama również wróciła do pokoju, czując się, jakby szła na ścięcie.

      Coraz bliżej dziewiętnastej.

     

*

Ainerey, 1. dzień 9. miesiąca 424. roku Ery Paktu

Księżniczkę Leynę oderwano od maminych ramion trzy dni temu. Cała rodzina jak zwykle siedziała w lochu, czekając nie wiadomo na co. A przynajmniej Leyna nie wiedziała. Rodzice i Rik pewnie się domyślali, ale gdy Ley o to pytała, albo nie doczekiwała się żadnej odpowiedzi, albo musiała zadowalać się jakimiś nic niewnoszącymi półsłówkami. Szczerze mówiąc, trochę zazdrościła Kliyo, która raczej nie za bardzo miała pojęcie, co się dzieje. Jej największym problemem była nuda, nie dostała bowiem żadnych zabawek. Ach, no i nie smakowało jej jedzenie, więc często marudziła. Leyna z kolei na początku była wielce oburzona tym, co się działo, wrzeszczała, płakała, obrażała się, słowem - zachowywała się jak stereotypowa rozpuszczona królewna. W końcu jednak dni zaczęły zmieniać się w tygodnie, a te w miesiące - przynajmniej tak podejrzewała. Nie miała pojęcia, ile czasu minęło, odkąd kilka tygodni po rozpoczęciu okupacji zamek królewski zupełnie upadł i ona wraz z rodziną została wtrącona do lochu. Rik, który starał się liczyć poszczególne dni, utrzymywał, że siedzą zamknięci już niemal od roku. Ley była tym przerażona. W normalnych okolicznościach tyle by w tym czasie zrobiła! Życie było takie piękne, zanim zaczęła się wojna… Jak Armanie śmieli najechać jej kraj? To się przecież nie godziło!

Obecnie Leyna niezbyt przypominała panienkę, którą była. Bardzo schudła, ubrania, które jej dano, wisiały na niej jak na wieszaku. Skóra wydawała jej się niemal szara. Nie mogła na siebie patrzeć. Co się stało z tą śliczną księżniczką? Niegdyś piękne, lśniące, zdrowe loki w kolorze czekolady zastąpiło coś, co mogła nazwać tylko szczeciną. Brązowe oczy straciły cały blask. Stała się brzydka, blada i chuda. A nade wszystko przerażona.

Kiedy zabierano ją od reszty, krzyczała i płakała. Nie rozumiała, dlaczego oddzielają ją od rodziny. Nawet gdy zagrożono jej bronią, rozkazując, by się uspokoiła, nie zareagowała. Władzę nad nią przejęła panika. Zawyła z bólu, gdy wykręcono jej ręce. Przestała wrzeszczeć dopiero wtedy, gdy straciła siły, co stało się mimo wszystko dość szybko, jako że od długiego czasu nie dostarczała organizmowi tylu wartości odżywczych i witamin, ile powinna.

Zaprowadzono ją do łaźni dla służby, gdzie posługaczki porządnie ją wyszorowały. Od czasu do czasu jej i jej rodzinie pozwalano się myć. Wówczas również przychodzili do łazienki dla plebsu. Leyna od dawna nie widziała porządnej łazienki czy łaźni.

Kiedy uznano, że jest czysta, obcięto jej paznokcie i odziano ją w sukienkę. Z przyjemnością zamieniła łachy, które przyniesiono jej jakiś miesiąc temu, na porządne odzienie, któremu jednak daleko było do tego, co niegdyś nosiła. Materiał był nieprzyjemny w dotyku, dziwnie szorstki, ale odkąd ją zamknięto, wciąż nosiła coś takiego, dlatego na swój sposób była już do tego przyzwyczajona.

Niebawem zaprowadzono ją do pokoju, którego nie znała. Nadal jednak znajdowała się na terenie zamku. Podejrzewała jednak, że to pomieszczenie zostało przerobione przez Arman. Miało w sobie coś ze szpitala, ale Ley miała dziwne wrażenie, że jest w nim coś złowrogiego.

Poddano ją wielu nieprzyjemnym badaniom. Momentami próbowała jakoś się buntować, ale była tak wykończona, że nie na wiele się to zdało. W końcu jednak ten dramat się skończył, przeniesiono ją do jakiegoś niewielkiego i skromnego, ale jednak pokoiku (podejrzewała, że to jedna z izb dla służby). Dostała ciepły i dość smaczny posiłek oraz gorącą herbatę. Denerwowało ją, że podczas jedzenia jest stale obserwowana, ale próbowała nie zwracać na to większej uwagi i delektować się daniem. Od dawna nie jadła bowiem czegoś tak konkretnego. W lochu zazwyczaj karmiono ją suchym chlebem i wodą albo jakimiś dziwnymi paćkami, których nie potrafiła nazwać. Teraz z kolei dostała niewielką miseczkę rosołu oraz kurczaka i warzywa ugotowane na parze. Prawdziwa uczta.

Kiedy zjadła, obserwująca ją kobieta (Armanka) zabrała naczynia i wyszła. Leyna usłyszała szczęk zamka. Została zamknięta.

Dopiero wtedy rozejrzała się po pokoju. Okno było zakratowane. I nawet nie dało się go otworzyć, wołanie o pomoc nie wchodziło więc w grę. Łóżko stojące pod lewą ścianą patrząc od drzwi wyglądało na nieszczególnie wygodne w porównaniu z tym, jakie miała w swej królewskiej komnacie, i niesamowicie luksusowe, porównując je z pryczą z lochu. W prostej, drewnianej szafie Ley odkryła kilka ubrań w swoim rozmiarze, w tym bieliznę. Poza tym w izdebce znajdowały się jeszcze tylko krzesło i stolik, przy którym wcześniej jadła obiad.

Westchnęła i usiadła na łóżku, rozkoszując się jego miękkością i czystością. Nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Próbowała przypomnieć sobie wszystko, czego uczyła się na temat Armanu, ale jej umysł zdawał się nie pracować tak jak trzeba.

Zatęskniła za rodzicami i rodzeństwem. Czy ich też wyprowadzono z celi i umieszczono w różnych pokojach? Czemu ich rozdzielono?

Same pytania, żadnych odpowiedzi. Gdy próbowała się czegoś dowiedzieć podczas dostawania posiłków albo waląc w drzwi, zupełnie ją ignorowano. I tak minęły jakieś dwie doby.

Przyszli po nią między śniadaniem a obiadem - nie miała w pokoju zegara, więc czas wyznaczały jedynie posiłki oraz wschody i zachody widocznego za zamkniętym oknem słońca.

Zaprowadzono ją do lochów. Pomyślała, że z powrotem trafi tam, skąd niedawno ją zabrali. Żołnierze wtrącili ją jednak do celi naprzeciwko tej, w której siedzieli jej rodzice i rodzeństwo.

- Mamo! Tato! - wołała, odkąd tylko znów ich zobaczyła.

- Ley, skarbie! - płakała matka.

Okupanci ignorowali ich krzyki, prośby, szlochy. Leyna trafiła do osobnej celi, w której nie było dosłownie nic, choćby pryczy czy koca, nawet ławki, czegokolwiek. Naprzeciwko niej znajdowała się jej rodzina, a pomiędzy nimi - kilku armańskich żołnierzy.

- Na bogów, uciszcie tę histeryczkę - rozkazał jeden z nich. Mówił oczywiście po armańsku, ale Ley od dawna uczyła się tego języka, więc doskonale zrozumiała jego słowa.

Inny Armanin zasalutował, po czym wszedł do celi Ley i ją zakneblował. To, że udało jej się go wcześniej lekko ugryźć, Leyna uznała za swój mały sukces.

Mężczyzna wyszedł i znów zamknął drzwi celi. Leyna zaczęła więc tupać i walić rękoma w co popadnie - czyli w kraty i ściany - co znów wyprowadziło z równowagi żołnierzy. Doigrała się w końcu - związano jej kończyny i posadzono pod murem. Ley straciła całą siłę, poddała się i już cicho siedziała, starając się nie zwracać uwagi na to, jak bardzo jej twardo i niewygodnie. Zamiast tego skupiła się na tym, co widzi.

Na korytarzu między celami stało pięciu żołnierzy wyglądających na bardzo ważnych oraz pięciu raczej normalnych. To jeden z tej pierwszej grupy kazał ją zakneblować i związać, a inny z drugiej wykonał owe polecenia.

Rodzice i rodzeństwo Leyny zostali zakuci w kajdany przywiązane do jakichś haczyków na ścianie ich celi, tej równoległej do korytarza.

Bogowie, co tu się działo?

- Możemy zaczynać - oznajmił łaskawie mężczyzna, który wydawał się być darzony największym spośród zebranych szacunkiem.

- Tak jest - zasalutował jeden z tych „raczej normalnych” żołdaków. Wysunął się na lewo (patrząc od strony Ley) i odwrócił się do reszty rodaków. Odchrząknął, po czym rozłożył zrolowaną wcześniej kartkę papieru. - „Wyrok z pierwszego dnia dziewiątego miesiąca czterysta dwudziestego czwartego roku Ery Paktu”.

Leyna z przekąsem pomyślała, że Pakt najwyraźniej przestał obowiązywać już jakiś czas temu, w końcu został złamany przez Arman. Przez myśl przeszło jej również, że wreszcie wie, jaka jest data.

Chwila, moment, czy on powiedział „wyrok”?

- „Na mocy zwycięzcy Wojny Trzech Nacji skazuje się na śmierć poprzez rozstrzelanie byłego króla Dameyu, Meirika znanego jako Dam’Ey XIX, byłą królową, Kleynę z Ainereyu, oraz ich dzieci, Rika i Kliyo.”

Członkowie głównej gałęzi rodziny królewskiej nigdy nie mieli w dowodach części o pochodzeniu. Jedynie osoby wchodzące do rodu, tak jak królowa, ją zachowywały.

Leyna szeroko otworzyła oczy. Co oni opowiadali? Żartowali, prawda? Chyba nie zamierzali zabić całej rodziny królewskiej?! Nie, nie całej… Dlaczego nie wymienili jej imienia? O co chodzi?!

- „Wyrok został wydany z powodu zagrożenia, jakie stanowią skazani dla wielkiego Armanu.”

Jakie zagrożenia, do licha? Można to było jeszcze powiedzieć o Meiriku i Riku, na upartego nawet o Kleynie, ale Kliyo?! Przecież to małe dziecko!

- „Zostanie wykonany w trybie natychmiastowym. Świadkami zostaną Wielki Przywódca Armanu oraz najważniejsze osobistości Dameyu - Naczelnik Ainereyu, Naczelnik Wschodniego Dameyu, Naczelnik Zachodniego Dameyu oraz Naczelnik Shantos. Ku chwale Armanu” - zakończył żołnierz.

- Ku chwale Armanu - powiedziała cała reszta.

- No dobrze, część oficjalną mamy za sobą - rzekł mężczyzna, który najwyraźniej był Wielkim Przywódcą we własnej osobie. - Zanim popatrzymy na egzekucję, proponuję zabawić się z królową. Jacyś chętni? - Trzech Naczelników z lubieżnymi uśmiechami pokiwało głowami. - Oter, Fremd, a wy? - zwrócił się do pozostałych dwóch.

- Dameyki mnie brzydzą - odparł jeden.

- Nie gustuję w starszych od siebie - wyjaśnił drugi.

- Wasza wola. - Wielki Przywódca wzruszył ramionami, po czym wszedł do celi rodziny Leyny. Ta nie widziała wszystkiego, jedynie to, co była w stanie dojrzeć pomiędzy nogami wrogów, ale doskonale słyszała każde słowo.

- Ani się ważcie! - krzyczał jej ojciec.

- Rik, Ley, Kliyo, nie patrzcie! - wołała matka.

- Jak śmiecie?! - wrzeszczał brat.

- Mamusiu, boję się - płakała siostra.

Potem Leyna musiała zacisnąć oczy i bynajmniej nie tylko dlatego, że mama jej kazała. Pragnęła też zakryć uszy, ale nie mogła tego zrobić ze związanymi rękami. Czuła, że płacze. Starała się ignorować to, co się działo, lecz było to niemożliwe. Wiedziała, że - jeśli przeżyje - zapamięta to wszystko do końca swoich dni.

Tata i Rik chyba jakoś się rzucali, trzeba było ich uspokoić. Ley usłyszała jęki bólu, gdy ich kopano.

A może to tylko zły sen? Może jednak kiedyś się obudzi? Leyna błagała w duchu, by tak było, ale nic się nie zmieniało.

Wieki później, kiedy wszelkie najbardziej niepokojące odgłosy już umilkły i Ley na powrót zdołała otworzyć oczy, Armanie zapytali z wielką łaską, czy skazani mają jakieś ostatnie słowa. Kleyna powiedziała dzieciom i mężowi, że ich kocha. Rik przez zaciśnięte zęby oświadczył okupantom, że jeszcze pożałują. Meirik bez większego przekonania rzekł, że Damey nie upadnie, a nawet jeśli - odrodzi się z popiołów. Zapłakana Kliyo pytała tylko ciągle, co się dzieje i mówiła, że chce do mamusi. Kleyna, siedząca na podłodze w porwanej sukni, a właściwie jej strzępkach, najwyraźniej nie mogła znieść myśli o tym, że jej dzieci mają zginąć. Błagała o łaskę, ale oprawcy byli niewzruszeni.

- Oszczędźcie chociaż dziewczynki - szlochała, a Leyna chcąc nie chcąc zastanawiała się, dlaczego mówi i o Kliyo, i o niej. Przecież jej chyba nie chcieli zabić, tak? A może? Niczego już nie rozumiała.

- Dobra, koniec gadania. Na pozycje - zarządził Przywódca.

Czterej podwładni - piąty był tym, który wcześniej odczytał wyrok - weszli do celi i ustawili się, każdy przed jednym z członków rodziny królewskiej. Od lewej byli to kolejno: Rik, Meirik, Kleyna i Kliyo. Leyna nie mogła na to nie patrzeć, jej oczy wydawały się jakby przyklejone do tego widoku. Próbowała krzyczeć, ale nie była w stanie z powodu knebla. Wiła się przez chwilę, próbując odwrócić uwagę od swojej rodziny, ale to jej się nie udało. Tylko jeden z ważniaków - ten, który nie zgwałcił jej matki - odwrócił się do niej na moment i obdarzył ją tak przerażającym uśmiechem, jakiego nigdy wcześniej nie widziała. Natychmiast znieruchomiała.

- Na rozkaz.

Żołnierze wycelowali.

- Ognia.

Celę zalała fontanna krwi. Pomiędzy nogami żołnierzy Leyna ujrzała, jak mama, tata i Rik padają martwi na ziemię.

Jednakże Kliyo nadal żyła. Trzęsła się jak osika i wielkimi ze strachu oczyma wpatrywała się w młodego żołnierza, który stał nad nią z karabinem. Ten też drżał. Wyglądało na to, że zaszczytne zadanie zamordowania jednego z członków dameyskiej rodziny królewskiej go przerosło. Prawda była taka, że ów młodzian, Tozer Kardam, bardzo cieszył się na dzisiejszą egzekucję, nie przewidział jednak, że nie dane mu będzie rozstrzelanie króla, królowej lub następcy tronu, lecz akurat trafi mu się mała, niewinna dziewczynka w wieku jednej z jego licznych sióstr.

Bogowie, obdarzcie mnie odwagą, pomyślał. Przecież Wielki Przywódca na mnie patrzy!

Niestety, nie był w stanie się ruszyć.

Minęły ledwie ze trzy sekundy od rozstrzelania reszty, ale Tozerowi wydawało się, jakby minęły już wieki. Za sobą usłyszał coś jakby westchnięcie. Nagle tuż przy nim pojawił się jeden z Naczelników. Fremd Resweld był wzorem dla większości młodych żołnierzy. Był najmłodszym Generałem I Rangi w historii Armanu. Ponadto w wieku zaledwie trzydziestu dwóch lat został Naczelnikiem Shantos. Dla porównania, reszta dameyskich Naczelników oraz Naczelnicy z Marrymotu mieli co najmniej czterdzieści cztery lata.

- Patrz i ucz się - powiedział spokojnie Resweld, wyjmując z kabury pistolet. Bez mrugnięcia okiem, bez żadnej zbędnej emocji, strzelił prosto w czółko czteroletniej królewny.

Tozer przełknął ślinę, Fremd z kolei poklepał go pocieszająco po ramieniu.

- Tak to się robi - rzekł. - Przed tobą jeszcze długa droga, ale pamiętaj, by nigdy się nie poddawać.

- Tak jest! - zasalutował Kardam.

Teraz już na pewno Fremd Resweld będzie jego idolem, niedoścignionym ideałem armańskiego żołnierza.